دیشب بعد از مدتها حوصله کردم که قدری صدا و سیمای میلی نگاه کنم یکی از کانال ها را وقتی وارد شدم جلسه نخبگان در حضور بالاترین مقام کشور را نشان می داد ، سه سخنرانی انجام شد یک آقایی از دانشگاه شریف راجع به وضعیت فاجعه آمیز بخش انرژی و پتروشیمی و میزان فاصله ما با جهان ، یک آقا راجع به وضعیت فاجعه آمیز زیرساخت های ارتباطات و اینترنت کشور و یک خانم که خیلی هم شیفته بودند راجع وضعیت اسفناک آموزش و پرورش کشور .
اینها در حالی بود که طبیعتا همه از یک طیف فکری بودند و کلی خودسانسوری و مجیزگویی هم بر فضا حاکم بود.
این ها سه بخش زیرساختی و مهم کشور هستند که این وضعیت را دارند. پس کجا درست است؟ به چه چیزی می بالید ؟
آیا در کشور های در مسیر توسعه و بدون این همه مشکل هم اساتید دانشگاه می توانند دانشجوها را تشویق به مهاجرت کنند ( به فرض این که این حرف درست باشد) ؟
البته خیلی از سخنرانان سعی می کردند همه این آوار چند ده ای را به گردن دولت گذشته بیندازند . نمیدانم اگر آن دولت نبود اینها چگونه می خواستند مطالبشان را بیان کنند و چهارسال دیگر چه خواهند گفت ؟!
- نگرانی ها در مورد طرح فشار افزایی پارس جنوبی
- خصوصی سازی یا بی دولتی ( صحبت در همایش کیش)
- بخش خصوصی و بخش انرژی؛ مشکلات ورود و راه کارها
- وزرات نفت متن قرارداد و اسناد کرسنت را منتشر کند
- در لایحه بودجه به ناترازی توجه نشده است ( مصاحبه با مجله آینده نگر آذرماه 1403)
- منحرفکردن مفهوم منطقیکردن یارانههای انرژی
- از ناترازی به کمبود کامل میرویم ؛ در گفتوگو با «جهانصنعت»:
- دیپلماسی ما در موضع انفعال است ؛ تحریم، عامل فرسودگی صنعت نفت ( مصاحبه با روزنامه صمت)
- برجام و رفع تنشهای سیاسی در اولویت باشد ( مصاحبه با روزنامه صمت )
- خاطراتی از شرکت مهندسی و ساختمان صنایع نفت ( موسوم به اویک)