معاد و معاش در قانون بودجه
بررسی اجمالی ردیف های قانون بودجه نشان میدهد که کماکان مانند سنوات گذشته در حالی که بودجه کافی برای تامین معاش مردم وجود ندارد اعتبارات فراوانی برای تامین معاد مردم در نظر گرفته شده است. این در حالی است که علمای دین همیشه و خصوصا در دوران قبل از انقلاب با نقل حدیث به ما می گفتند که : " من لا معاش له لا معاد له" کسی که معیشتش تامین نیست به عبارتی دین و آخرت هم ندارد و مرحوم شهید مطهری میفرمودند که این یک اصل اساسی در اسلام است و در اصول کافى این حدیث هست که پیغمبر اکرم مى فرمود: « اللهم بارک لنا فى الخبز»(خدایا نان را بر ما مبارک بگردان) « لولا الخبز ما صلینا و ما تصدقنا و لاصمنا »( اگر نان نداشتیم، نمى توانستیم نماز بخوانیم ، نمى توانستیم روزه بگیریم، نمى توانستیم صدقه بدهیم) و امروز متاسفانه کسانی هستند که قدرت خرید نان خالی را ندارند.
همچنین خصوصا در قبل از انقلاب زیاد می شنیدیم حدیثی که از رسول اکرم نقل می شد که " کاد الفقر ان یکون کفرا" نزدیک است که فقر به کفر بی انجامد. حجت‌السلام دکتر محمدرضا یوسفی عضو هیات علمی دانشگاه مفید که استاد اقتصاد است، در گفت‌وگو با شفقنا پیرامون این حدیث می‌گوید: واقعیت این است که معنای فقر در این روایت را چه فقر نفس و چه فقر اقتصادی بدانیم، در هر صورت فقر می‌تواند با گسترش گناه در زندگی به نظام اعتقادی و زندگی عملی افراد ضربه بزند و بی‌اعتقادی و آسیب‌های روانی و اجتماعی را در جامعه تشدید کند.
بنابراین بدون این که به مسائل اساسی تری که ایمان مردم را گرفتار کرده و هدف گرفته است بپردازیم، با این استدلال ساده می توان فهمید که در شرایطی که فقر در حال گسترش است و روز به روز انسانهای بیشتری در تامین نان شبشان گرفتار میشوند پول معاش مردم را مصروف معاد مردم کردن اقدامی پارادوکسیکال و بی نتیجه است و از عالمان دین و مدعیان معاد مردم انتظار است که این را درک کنند. خصوصا در شرایطی که به واسطه مناسبات اجتماعی و به واسطه گسترش شبکه های اجتماعی چشم انسانها بیشتر نسبت به اموال دیگران باز است و اطلاعات بیشتری از ارقام بودجه پیدا میکنند، ملاحظه ارقام عظیم ظاهرا معادی که در فضای مجازی می گردد و دست به دست می شود در حالی که انسانها درگیر و لنگ حداقل معاش خود هستند فی نفسه اثر منفی بر ایمانشان خواهد گذاشت.
اما اگر مساله این است که خدای ناکرده مدعیان متولی بودن معاد مردم به این ارقام و آلاف عادت کرده اند. باید گفت که گرچه بعضی از علما اخیرا کشف کرده اند که همه انبیاء و امامان ما متمول و ثروتمند بوده اند!! اما در دوران قبل از انقلاب مرتبا می شنیدیم که پیامبر عظیم الشان اسلام فقر خود را فخر و سرافرازی خود می دانستند و این مباینتی با گفته سابق الذکر ایشان در مورد فقر نداشت چون آن مربوط به کل جامعه بود و این مربوط به زمامداران و تخصیص داشت به خود ایشان و متولیان معاد مردم که برای جلب اعتماد جامعه و اثربخشی ارشاد و تبلیغشان به حداقل ها اکتفا می کردند و فقر را به جان می خریدند. و باز یادم هست که در دوران قبل از انقلاب عبارتی را بسیار زیاد می شنیدیم که سالهاست دیگر کمتر شنیده ام و آن "ذی طلبگی" بود که منظور از آن نهایت ساده زیستی بود و اگر کسی بسیار ساده زیست بود و به حداقل ها قناعت می کرد می گفتند زی یا زیست طلبگی (منظور آخوندی) دارد. یادش به خیر.
بررسی اجمالی ردیف های قانون بودجه نشان میدهد که کماکان مانند سنوات گذشته در حالی که بودجه کافی برای تامین معاش مردم وجود ندارد اعتبارات فراوانی برای تامین معاد مردم در نظر گرفته شده است. این در حالی است که علمای دین همیشه و خصوصا در دوران قبل از انقلاب با نقل حدیث به ما می گفتند که : " من لا معاش له لا معاد له" کسی که معیشتش تامین نیست به عبارتی دین و آخرت هم ندارد و مرحوم شهید مطهری میفرمودند که این یک اصل اساسی در اسلام است و در اصول کافى این حدیث هست که پیغمبر اکرم مى فرمود: « اللهم بارک لنا فى الخبز»(خدایا نان را بر ما مبارک بگردان) « لولا الخبز ما صلینا و ما تصدقنا و لاصمنا »( اگر نان نداشتیم، نمى توانستیم نماز بخوانیم ، نمى توانستیم روزه بگیریم، نمى توانستیم صدقه بدهیم) و امروز متاسفانه کسانی هستند که قدرت خرید نان خالی را ندارند.
همچنین خصوصا در قبل از انقلاب زیاد می شنیدیم حدیثی که از رسول اکرم نقل می شد که " کاد الفقر ان یکون کفرا" نزدیک است که فقر به کفر بی انجامد. حجت‌السلام دکتر محمدرضا یوسفی عضو هیات علمی دانشگاه مفید که استاد اقتصاد است، در گفت‌وگو با شفقنا پیرامون این حدیث می‌گوید: واقعیت این است که معنای فقر در این روایت را چه فقر نفس و چه فقر اقتصادی بدانیم، در هر صورت فقر می‌تواند با گسترش گناه در زندگی به نظام اعتقادی و زندگی عملی افراد ضربه بزند و بی‌اعتقادی و آسیب‌های روانی و اجتماعی را در جامعه تشدید کند.
بنابراین بدون این که به مسائل اساسی تری که ایمان مردم را گرفتار کرده و هدف گرفته است بپردازیم، با این استدلال ساده می توان فهمید که در شرایطی که فقر در حال گسترش است و روز به روز انسانهای بیشتری در تامین نان شبشان گرفتار میشوند پول معاش مردم را مصروف معاد مردم کردن اقدامی پارادوکسیکال و بی نتیجه است و از عالمان دین و مدعیان معاد مردم انتظار است که این را درک کنند. خصوصا در شرایطی که به واسطه مناسبات اجتماعی و به واسطه گسترش شبکه های اجتماعی چشم انسانها بیشتر نسبت به اموال دیگران باز است و اطلاعات بیشتری از ارقام بودجه پیدا میکنند، ملاحظه ارقام عظیم ظاهرا معادی که در فضای مجازی می گردد و دست به دست می شود در حالی که انسانها درگیر و لنگ حداقل معاش خود هستند فی نفسه اثر منفی بر ایمانشان خواهد گذاشت.
اما اگر مساله این است که خدای ناکرده مدعیان متولی بودن معاد مردم به این ارقام و آلاف عادت کرده اند. باید گفت که گرچه بعضی از علما اخیرا کشف کرده اند که همه انبیاء و امامان ما متمول و ثروتمند بوده اند!! اما در دوران قبل از انقلاب مرتبا می شنیدیم که پیامبر عظیم الشان اسلام فقر خود را فخر و سرافرازی خود می دانستند و این مباینتی با گفته سابق الذکر ایشان در مورد فقر نداشت چون آن مربوط به کل جامعه بود و این مربوط به زمامداران و تخصیص داشت به خود ایشان و متولیان معاد مردم که برای جلب اعتماد جامعه و اثربخشی ارشاد و تبلیغشان به حداقل ها اکتفا می کردند و فقر را به جان می خریدند. و باز یادم هست که در دوران قبل از انقلاب عبارتی را بسیار زیاد می شنیدیم که سالهاست دیگر کمتر شنیده ام و آن "ذی طلبگی" بود که منظور از آن نهایت ساده زیستی بود و اگر کسی بسیار ساده زیست بود و به حداقل ها قناعت می کرد می گفتند زی یا زیست طلبگی (منظور آخوندی) دارد. یادش به خیر.
